Ons laatste bericht....

De tocht van Dover naar Nederland had weer alles in zich om echt van te genieten. Alhoewel de wind erg matig was en we de motor 32 uur hebben laten meedraaien om voldoende vaart te maken ging het lekker rap. Na een uur varen waren we al bij de shipping lanes. Voor de niet zeilers . Tussen Dover en Calais ligt het drukste vaarwater ter wereld. Een jacht moet haaks oversteken en het is 10 mijl breed.

Net als we de boeg wenden verslechtert het zicht tot 1 tot 2 mijl (hier heb je op land geen last van, op het water betekent het dat zodra je een vrachtschip ziet dit binnen 3,5 – 7 minuten bij je is). Op de AIS (automatic identification systeem) zien we dat het barst van de schepen. We lopen nu dwars op hun koers. Voor ons is deze snelweg van schepen nu het kortst, maar ze komen nu extra hard op je af. Tineke dus aan het roer en Anco onderdeks met kaartplotter, Radar, AIS en VHF in de weer. Het ging super. Tot op de minuut nauwkeurig konden we voorspellen wanneer de super cargo ships voorbij gingen. Regelmatig roept Anco ze dan aan, alle schepen verleggen probleemloos hun koers als dit nodig was. We hadden het echt naar ons zin.

Die nacht, naarmate we dichter bij Rotterdam komen, viel het ons op dat er enorm veel schepen voor anker liggen. Na Vlissingen tref je een ankergebied aan. Het bleek dat vanaf deze zone tot aan Rotterdam er een aaneengesloten lint van tankers, container en cargo schepen ligt. Twee jaar gelden nog was er geen schip te krijgen voor transport. Om 23.30 uur werd het pas donker. Juul en Tineke hadden de wacht tot 24.00 uur. Jort, Lars en Anco van 0.00 tot 04.00 uur. Het was onze laatste nachtwacht en we vonden het leuk dat met z’n vijven te doen. Heerlijk om nog een laatste keer te kunnen genieten van een volle maan en flink wat sterren. Om 16.00 uur de volgende dag lopen we Den Helder binnen. Champagne met ons 5jes. We did it!

We liepen Den helder aan om Ruben op te pikken. Hij wilde graag nog een keer mee. De getijde stroom dwong ons weer vroeg te vertrekken. Om 4.45 uur voeren we al weer weg. We waren nu echt weer op ons wad, het Unesco Werelderfgoed monument. Wij vinden dat terecht. Met zonsopkomst over dit water varen is fantastisch. Na een jaar en behoorlijk wat mijlen achter ons weten we weer dat wij Nederlanders een prachtig natuurgebied en zeilgebied hebben; Het Wad.

Alle windrichtingen komen weer aan bod als we door de geulen scheren. We besluiten het Scheurrak te nemen, de diepte is hier kritisch met onze 2.30 meter diepgang. De wind is vlagerig gemiddeld F6, maar heeft uitschieters tot 30 knopen. Het water blijft heel vlak en we zeilen nu super scheef. Anco vraagt nog even de waterstand op aan de Brandaris + 71 NAP dus we kunnen nu veilig over de ondiepte. Om 11.15 uur liepen we Terschelling binnen.
Als vanouds en of we drie weken vakantie hebben, holden de kids van boord . Op weg naar de voor hen vertrouwde plek om krabbetjes te vangen, te spelen in de speeltuin en vriendjes maken. Wasmachines en water gratis en het liggeld het goedkoopste van het afgelopen jaar.

We kunnen beiden zeggen dat na een jaar terugkomen met je varende huis dat een heel bijzonder gevoel oproept. We zijn blij dat we er weer zijn, maar voelen een zekere ambivalentie als we denken aan het opgeven van ons intieme avontuurlijke leventje. Het voelt nu zo lekker vertrouwd alles samen te doen in ons huis van 28 m2 en niemand die ons ritme verstoort. We moeten er nog maar even niet aan denken.

Het valt ons op dat, als we vertellen wat we gedaan hebben, we regelmatig de vraag krijgen hoe het was. Een simpele vraag maar waar begin je dan. We kunnen zo veel vertellen. Laten we in ieder geval vaststellen dat de reis onze verwachting overtroffen heeft. We hebben beslist de reis van ons leven gemaakt en zijn echt heel gelukkig dat we dit gedaan hebben. Stoer vinden we het ook. Zaken als het verkopen van ons huis, het gebruiken van al onze spaargelden en reserves en straks weer opnieuw beginnen, het doet er allemaal niets aan af.
Prachtige natuur gezien, onvergetelijke landschappen, op de mooiste ankerplaatsen van de wereld gelegen, alle tijd voor culturele zaken gehad, bewust meegemaakt hoe mensen gelukkig kunnen zijn in streken waar grote armoede heerst, heerlijke avonden genieten van sun-downers, bijzondere diersoorten van dichtbij meegemaakt, navigeren naar onbekende kusten en dan de ontlading van het aankomen, zelf onze kinderen les kunnen geven en ga zo maar door. Het hoorde allemaal bij ons avontuur.

Uiteraard hoort bij avontuur tegenslag en dat was er dan ook de eerste drie maanden na vertrek. Regelmatig vroegen we ons af, is dit het nu. Maar naarmate de reis langer duurde werd dit steeds beter. We merkten, door contacten met anderen, dat zij min of meer dezelfde gedachten hadden. Voor vertrek leef je in zo’n enorme hektiek en de zee kan je zo’n angst inboezemen, dat het zeker 4 maanden heeft geduurd voordat we deze stress voelden vervagen. Het echte gevoel van onthaast zijn kwam trouwens pas aan het eind van de Carieb. De reacties op de site hebben ons overigens enorm door deze periode heen geholpen. Een ervaring die aantoont hoe belangrijk een thuisfront is. Naarmate de tijd vorderde legden we diverse contacten met mensen vanuit alle streken van Europa. Het delen van gedachten en bespreken van zaken werd heel gewoon. Een contact dat heel intensief is en niet valt te vergelijken met contacten die je ervaart tijdens vakanties. Maar het meest bijzondere is nog wel de structuur waarin we samen leefden. Een jaar lang zo dicht bij elkaar staan is ons goed bevallen. Geen TV voor de kids. Gewoon lekker lezen. Geen krant die je humeur verpest.

Als we Lars vragen wat hij van het jaar vond, dan zegt hij:”Heel erg leuk, maar een jaar was genoeg”. Juul vond het “super gaaf en ik had het niet willen missen. Het begin vond ik wel moeilijk.” Jort zegt:”Het allerleukste is toch Terschelling”

Voor ons nu de vraag hoe lang we in staat zijn dit gevoel vast te houden. Het gevoel van onafhankelijk en vrij in het leven te staan. Het gevoel dat we heel bewust kunnen genieten van wat we doen en niet gedreven worden door het gevoel dat je op zoek bent naar meer en beter. Wij vrezen niet lang, maar we zullen zien. De overtuiging is er om bepaalde zaken anders te doen. Ach….. en als we weer lekker in de dagelijkse sleur zitten is dit ook helemaal niet erg. We kunnen immers de rest van ons leven terugkijken op hoe we het toen goed voor elkaar hadden.

Als laatste en belangrijkste regel van alle artikeltjes willen we jullie bedanken voor al jullie berichten op de site. De feedback heeft voor ons heel veel betekend. En niet in de laatste plaats Mirjam die onze financiën deed, alle opstappers, onderdak adresjes, Tea en Robin die echt zeeziekte hebben beleefd, en BJ die een week oude herinneringen aan zijn tijd in de Carieb kwam ophalen . Van ons allemaal:”Bedankt!” Bedankt voor de energie die het ons gaf.

Liefs Lars, Julia, Jort, Tineke, Anco.