Dutch Coastguard and longitude 000.00.00 East

Woensdag 1 juli. Die ochtend passeren we breedtegraad 000.00.000. De meridiaan die door Greenwich gaat. Niet dat het een heel bijzondere gebeurtenis is, maar vanaf nu is het niet meer westerlengte maar oosterlengte. De grens van Nederland vangt aan op ongeveer 3 graden en 22 minuten oosterlengte. Niet ver meer dus. Onze ankerplaats op Sint Maarten lag op 63.33 graden westerlengte. Met trost kunnen we dus zeggen dat we een aardig stuk overbrugd hebben. Diezelfde dag horen we om 16.00 uur bij Dungeness de Nederlandse kustwacht op de VHF(zendt ongeveer 30 mijl). Dit punt is hemelsbreed 100 mijl van Nederland en kan dus alleen als er atmosferisch hele gunstige zendomstandigheden zijn. Het voelt alsof we heel dicht bij huis zijn. Heel anders dan jaren geleden. In 3 weken zeilen haalden we dit punt niet eens. We vonden het toen echt ver en heel spannend. Het was die dag geen geweldig weer, de wind liep op tot 20 knopen en we moesten recht tegen de wind in. De stroom flink tegen. Anco, gaf dit zelf toe, had het beroerd ingeschat en daardoor 11 uur stroom tegen. Het schiet dan ook niet op. Na 13, 5 uur lagen we suf gestuiterd door de golven in Dover.

Nu eerst terug na wat verder achter ons ligt. Na Dartmouth doorgevaren tot Weymouth. Dit ligt vlak achter Portland Bill. Een plek waar erg veel stroom staat en de zee bijzonder last heeft van overfalls (wilde golven door de stroom) Er was nauwelijks wind; geen golven dus en ook geen lastige zeegang. Weymouth wordt het nautische centrum tijdens de a.s. Olymische spelen van Engeland. Weymouth is niet bijzonder, maar ergens heerst er wel een leuke rommelige sfeer. Daarna Poole. Gezellig met Arno 20 jaar zitten ophalen in een pub. Heel leuk! Na Poole was het de beurt aan Yarmouth. Een havenplaatsje op the Isle of Wight. Magnifiek om hier te liggen.

Wight vinden we heel speciaal. Het straalt in alles de Engelse atmosfeer uit zoals je die tegen komt in boeken van bijvoorbeeld Agatha Christie. Het was dus weer tijd voor onze favoriete hobbie; met de local buss reizen. Je koopt hier een gezins-dagkaart voor 25 pond. Met z’n allen in de dubbeldekker, genieten van het landschap en meegevoerd worden door plaatsjes waar je anders niet komt. We hebben heel uitgebreid gewandeld bij de Needles. We werden hier enigszins overvallen door een soort pretpark achtige omgeving. Het bleek dat we niet de enige waren die deze plek bezochten. Het zullen er wel vele duizenden per jaar zijn. Het zegt wel iets over de plek. Later die dag weer verder met de bus. Terug naar de boot. We vonden het weer geweldig.

Op de 29e juni groot feest, Juul werd 9. Het leek ons geen geweldige dag om te varen. Bijgelovig als wij zijn, waren zeemannen destijds ook, leek ons de 29e een slechte dag. Vorig jaar voeren we tegen een ton. Het grote verschil met vorig jaar is dat we nu de taart gebakken hadden voor we vertrokken. We konden dus met 5 man op de uitkijk staan. De tactiek werkte. We kwamen heel aan. Een korte tocht over de Solent bracht ons naar Portsmouth. Onder het spinakkergebouw aan de Gunwarf quays meerden we af. Met veel haast naar het marinemuseum in deze plaats.

Iedereen die van marine en oorlogsvoering houdt zou dit museum op zijn lijstje moeten zetten. Wij Nederlanders hebben een grote historie als het om nautische oorlogsvoering gaat, maar de Engelsen hebben het beslist beter voor elkaar. Het complex in Portsmouth gaat terug tot de middeleeuwen en stond aan de basis van de industriële revolutie in Engeland, zo rond 1820 en belicht alle facetten van marineschepen van 1200- tot heden. Het geeft ook een goed beeld van hoe mensen aan boord leefden. Onze haast was vooral gericht op HMS Victory. Het schip waarmee Nelson op 21-10-1805 zijn beroemde slag bij Cape Trafalgar leverde in Zuid Spanje. Op Antigua was onze interesse in Lord Horatio Nelson gewekt. Daarna hebben we het een en ander over hem gelezen. Hoe hij als 12-jarige jongen bij de marine ging dienen tot zijn dood op z’n 47e als vice-admiraal van de Engelse vloot. Een verhaal dat veel minder heroïsch is als het lijkt, maar wel buitengewoon fascinerend is. Hij was bij leven, zo rond 1798-1803 een legende in Engeland. Op straat werd hij herkend en er was zelfs merchandise te koop van hem. Laat we maar zeggen de status van een bekende pop-artiest. Het bezoeken van zijn schip was voor ons iets dat we niet wilden laten lopen. Achteraf waren we allemaal erg onder de indruk.

De wandeling door het schip geeft een goed beeld over het leven aan boord. 850 man vormden de bemanning. Hiervan verbleven 600 man permanent onderdeks. Nergens is het sta hoog, het was koud en er moet een enorme vochtige lucht gehangen hebben. Niet alleen reuma kwam dus veel voor maar ook doofheid. Na het afschieten van een afschieten van een kanon onderdeks was je voorgoed doof. Het bewaren van kruit was een riskante zaak. Een kogel van de vijand was voldoende. Dus was de voorraad kamer onder de waterlijn geplaatst. Hier was het aarde donker. Verder bestonden nog geen elektrische lampen er was dus een ingenieus systeem bedacht hoe olielampen de zaak konden belichten zonder dat de lamp in het verblijf hoefde te zijn. Nog veel meer zaken hebben ons bijzonder geboeid.

Alhoewel we het Dover Castle museum al twee keer bezocht hadden wilden de kids hier weer graag heen. Het ligt aan de rand van Dover op de krijtrotsen. Dover heeft altijd een belangrijke rol gehad in de verdediging van Engeland, het ligt immers dicht bij Frankrijk. Je treft hier de Romeinse invloeden in de vorm van een vuurtorten aan, een Saksische nederzetting uit 1000 na Chr., het Dover Castle van Henry 2e uit 1200, de uitbreiding met middeleeuwse gangen rondom het kasteel, aanpassingen hierop in verband met de dreiging van Napoleon zo rond 1800-1815, de ondergrondse gangen en het geallieerde hoofdkwartier in de 2e wereld oorlog.

Op vrijdag 3 juli was het zover. Na 4 weken Engelse kust, waarvan we bijzonder genoten hebben, in één keer terug naar Nederland. Terschelling wel te verstaan. Het was een korte tocht vandaag. In tegenstelling tot het weerbericht blies het 25-30 knopen voor de Noordelijke golfbreker en dan weet je weer dat de Noordzee echt veel heftiger is dan de Oceaan bij dezelfde wind. De stroom, korte golven en matig zicht besloot ons snel terug te gaan naar ons plekje in de marina. Juul vond het eng en zelfs Lars vond het heftig. Als we dit typen is het wachten op beter weer. Zullen we de Samba dan toch nog treffen?