33°16’50’’ NB en 16°18’30” WL

Vanuit een warm en geweldig ankerplekje op 33°16’50’’ NB en 16°18’30” WL komt dit bericht tot jullie. Voor de meesten die slechts drie weken zomervakantie hebben is onze ervaring tot nu toe dat het het waard is hier te zijn. Madeira bestaat uit een eilandengroep en wij liggen op Porto Santo. Het eiland blinkt niet uit in natuurschoon, behoorlijk vulkanisch, maar de historie dat Colombus hier gewoond heeft en prachtige zandstranden heeft met azuur blauw water en een prima watertemperatuur van 23°. In de zon loopt het kwik op tot 28°Geloof ons, helemaal goed. Het meest bijzondere aan deze plek is misschien nog wel hoe we er gekomen zijn. Alle vormen van vervoer waren er voor nodig. Trein, metro, taxi, veerboot, vliegtuig en een zeiljacht
Vorige week donderdag vertrokken we uit Cascais. Na anderhalve week in de marina was het tijd om te gaan. Ik moet wel zeggen dat het een heerlijke week was. Woensdagavond nog wat met Ascha en Marcel gedronken aan boord en ’s avonds laat arriveerde Theo. Laat naar bed, lekker bijpraten. De volgende morgen vertrokken Tineke, Juul en Jort om 9.00 uur naar het vliegveld. Na een voorspoedige reis kwamen ze aan in Funchal, het hoofdeiland van Madeira. Een prima accommodatie bleek later. Zeer goed van prijs(geen vijfsterren), zwembad en lekker ontbijt. Na ruim 3 maanden leven op de boot, was dit echt riant. Julia en Jort hebben zich iedere dag prima vermaakt aan het zwembad. Op zaterdag zijn we met z’n drietjes in de gondel naar boven gegaan, hebben daar gewandeld, dé toeristische attractie van Madeira bewonderd waarbij toeristen in een soort van slee van Monte naar Funchal of ergens halverwege, afhankelijk van de prijs die je hebt betaald, gebracht worden. De slee wordt door twee in het wit geklede mannen door middel van hun voeten in beweging gebracht, een pure adrenaline ervaring schijnt. In Monte hebben we ook een prachtig kerkje bezocht waar Julia en Jort voor opa en Thea een kaarsje hebben aangestoken. Madeira is een mooi groen eiland met veel bloemen, bergachtig en prachtige uitzichtpunten. Op vrijdag en zondag ontving ik een mailtje, via de sailmail, van Anco zodat we steeds op de hoogte waren van het verloop van de reis en konden we op maandagochtend met de ferry naar Porto Santo. We varen dit weekend naar Madeira zodat we met z’n vijven het eiland kunnen bewonderen .
Theo, Lars en ik waren vanaf 9.00 uur druk met bepalen of we zouden gaan. Het feit was dat de windverwachting 25-30 knopen aan gaf. (voor niet zeilers, dit is behoorlijk hard) Verder was goed vast te stellen dat een storm zich uitdiepte op een behoorlijke afstand, maar kon zich wel uitstrekken over onze route. Een moeilijk besluit. Go or No go. Het was ook de eerste keer in mijn leven dat ik met een dergelijke situatie geconfronteerd werd . Immers ik heb nog nooit 3½ dag verbleven op zee en zeker niet op de oceaan met behoorlijke golven. Ondanks de twijfelachtige verwachting besloten we te gaan. Ons argument was: de wind komt ruim binnen en als we de grote oversteek maken, dan is er ook geen ontkomen aan. Eens moet de eerste keer zijn nietwaar, 15.30 uur trossen los. De Gaia zeilde mee. Dit gaf beide een vertrouwenwekkender gevoel. Afgesproken was dat we twee keer per dag contact zouden hebben via onze zenders. Eenmaal buiten de beschutting van de kademuur bleek al snel dat er veel wind stond. Het tweede rif en een kleine fok. (zie foto) werd al snel gewisseld voor een derde rif zonder fok. De stuurautomaat deed het boven verwachting en kon het afsurfen van de golven prima aan. De nacht viel en de eerste katterigheid diende zich aan. Na mijn maaginhoud toevertrouwd te hebben aan de zee ging het wel. Je moet je realiseren dat de golven in de dagen dat we aan het zeilen waren opliepen tot toppers van zeker 5 meter (bron is navtex, die het over nog veel meer had, maar laat ik dit eerste echte tochtje niet meteen overdrijven) en de wind gedurende de vrijdag met 30-35 knopen over ons heen blies. (vanaf 35 knopen en meer noemt het KNMI storm). Tijdens de tocht veel afstemming met de Gaia over hun interpretatie van het weer. Dit hielp geweldig. In onze visie was het zaak zo westelijk mogelijk te blijven. De storm die oostelijk van ons woedde hebben we doordoor prima ontlopen. Een bijkomende moeilijkheid was de weerkaarten die we binnen kregen. Per dag waren ze totaal verschillend. Iets, zo ontdekte ik later, wat niet ongebruikelijk is, omdat de informatie uit dit deel van de wereld redelijk beperkt is en het blijkt daardoor heel moeilijk een goede verwachting te geven. De nachten waren heel helder weinig wolken en een volle maan. Dit gaf een prima zicht.
Er waren veel zaken waar we tegenaan liepen die ons de volgende oversteek geweldig zullen helpen. Een paar voorbeelden. Door de enorme wind staat onze zware stuurautomaat 10 amps te trekken. Na een ¾ dag is de accu leeg. Koken is door het slingeren onmogelijk. Regelmatig verloor ik binnen het evenwicht en vloog door de kajuit. Door deze bewegingen wordt je snel zeeziek. Ons eten was afgestemd op havenmaatijden, momenten dat je alle tijd hebt en stil ligt. Wat we nodig hebben is snelklaar maaltijden die we kunnen eten uit diepe kommen. Verder kostte het ons zeker twee dagen voordat we 3 uur aan een stuk konden slapen. Dit sloopt. Leuk is nog te vermelden, dat zowel Theo als ik veel last hadden van katterigheid (een vorm van zeeziekte dat je nog in staat bent dingen te doen, maar alle lust weg haalt om in actie te komen) en Lars ons op de been hield. Hij had nergens last van. Sliep iedere nacht heerlijk en toen we op zondag de haven binnenvoeren was hij nog het fitst. Hij heeft zelfs op vrijdag, binnen, nog huiswerk gemaakt, dat doet íe toch maar even op 9-jarige leeftijd. Mama en papa zijn erg trots op je. Op deze wijze hobbelden we 48 uur over moeders oceanen en kan ik niet anders zeggen dan dat het een geweldige ervaring was die we als heel prettig ervaren hebben. Midden in de nacht met je zoon buiten zitten terwijl golven van 3-4 meter onder je door rollen en samen in een boekje opzoeken hoe de sterrenbeelden heten, dat is waar je lang van kunt nagenieten. Mijn perceptie ten aanzien van zwaar weer is hierdoor wel anders geworden.
Zaterdagmiddag zakte de wind terug tot niet meer zeilbaar en ging de motor aan. De laatste 24 uur was het motoren geblazen. Na de gebakken eieren op zondag was het tijd om te vissen. Theo’s ervaring ten spijt hebben we niks gevangen. Wel twee zeeschildpadden naast de boot gezien. Geweldig als zo’n lomp beest aan de oppervlakte drijft. Om 14.00 uur Land in Zicht!
Aldus liepen we om 18.30 uur de haven binnen. Ik weet nu waarom je na een lange tocht direct uit eten gaat. Bier, lekker eten en daarna een goede nacht slaap. Daar kun je naar uit kijken.
Gisteravond met Anke en Gaimpe van de Gaia(Nederlanders) en Jo en Jim en hun kinderen van de Starblazer(Engelsen) op het strand een kampvuur gemaakt voor de kinderen en lekker gebarbecued. Op die momenten realiseren we ons erg goed hoe rijk we zijn; op een woensdagavond in oktober op het strand(Golden Beach) van Porto Santo lekker eten en drinken. De kinderen die nog door het warme zeewater banjeren in het donker. Die momenten koesteren we.