Kerstgroet uit de tropen

We zijn al helemaal in Caribische sferen. Pina colada’s drinken in een rieten strandtent, BBQ op het strand met alle Nederlanders en Engelsen, zwemmen, lekker lang borrelen met anderen in hun kuip, onder een zonnetent schaduw zoeken, een scheutje rum in je thee doen voor het wintersport gevoel, luisteren naar een local die de buurman leert spelen op een steelband. Op de steiger schalt een speaker Caribische klanken en overal lopen mensen die hun handel verkopen en aan het werk zijn en uiteraard vindt een Center Parcs manager dat dit veeeeeel productiever kan. This is ok man, respect man,zou een local zeggen.
Niet alleen hebben mama en papa nu het ultieme vakantiegevoel. De kids hebben dit ook. Voor Julia was het de eerste maanden best moeilijk. Ze had weinig meisjes om mee te spelen. Voor haar is het geweldig dat ze Ammedee en Eva heeft ontmoet. Van opstaan tot naar bed gaan spelen de juffies samen. Lars heeft Dante en Evan en Jort zien we ook maar weinig. Hij heeft Ruben ontmoet. Het is heerlijk om te zien hoe dit samen speelt en het feit dat we aan een steiger liggen maakt het ook heel gemakkelijk voor ze om bij elkaar binnen te lopen. Noem het maar de perfecte kerst vakantie in de tropen. Om de kinderen een plezier te doen blijven we tot na tweede kerstdag hier liggen. Daarna zien we wel.
Wij hebben nog nooit een warm oord bezocht in de kerstvakantie. Het kerstgevoel is totaal anders dan je gewend bent. Alles speelt zich buiten af. Zo willen we met een aantal boten een hotel in de buurt bezoeken om met elkaar op 1e kerstdag te gaan eten en de kids lekker te laten zwemmen. We hebben dit overigens aan een local proberen uit te leggen, maar deze moest erg hard lachen. Op de stranden zie je alleen maar toeristen, alles rond kerst speelt zich hier, naar verluid, af op straat en overal komen mensen samen om te eten, dansen en drinken. Kerstbomen kom je niet tegen wel zijn huizen versierd met lampjes. Wij hebben wel een kerstboom! 50 cm hoog met vaste lampjes, mini balletjes en rode slingers, vorige jaar nog snel gekocht bij Intratuin in Almere. Vanaf vanavond branden de lichtjes in de kuip.
Wat ook bij het Caribische gebied hoort zijn de douane formaliteiten. Tineke kan hier over meepraten. Na te zijn uitgestapt op Barbados uit een Boeing 777 (erg groot) van British Airways kon ze aansluiten in de rij van mensen die uit dit toestel kwam. Een dik uur staan met kinderen om in te klaren. Het formulier dat je zelf ingevuld hebt gaat dan van hand tot hand. Als je deze rij gehad hebt, kun je door lopen naar de binnenlandse vlucht van Liat Air en kun je instappen zou je denken. Nee, ook hier weer een rij en weer formulieren en weer diverse mensen die je moeten beoordelen . Gelukkig heb je dan nog een aankomst en na weer een rij van een dik half uur dezelfde procedure kun je je man en kind weer eens omhelzen.
Terug in Nederland had ik er bewust voor gekozen om lekker in het noorden te blijven. De rust die we hadden gevonden na 5 maanden op de boot wilde ik helemaal niet kwijt. Wel hebben we tijdens de eerste 2 dagen bij Mirjam en Lex onder andere kleine oma en Woopy onze poes bezocht. Bij grote oma in Groningen hebben we sinterklaas gevierd en we zijn nog een dagje op Ameland geweest bij Petra en Andre. Vanaf een afstand constateerde ik dat jullie toch allemaal erg druk zijn, overigens erg herkenbaar, en wat bleekjes. Ondanks dat ik het autootje van m’n schoonmoeder mocht lenen wilde ik het liefst alles te voet doen. We vragen ons regelmatig af hoe lang het zal duren voordat wij bij terugkomst het ritme weer leven zoals de meesten van jullie nu. Bovendien leven we nu heel intensief met elkaar, bij terugkomst is er het werk, school, sport en gaat ieder van ons weer z’n eigen weg. Nog maar niet te veel aan denken.
Zaterdag 20 december kwam er een einde aan het ARC feest. Na een week van feestjes was zaterdag de officiële prijsuitreiking. Een leuk en goed georganiseerd slot van een heel bijzonder evenement. Zes weken lang 20 nationaliteiten verdeeld over 216 boten met maar een gezamenlijk doel, plezier beleven. In ons hebben ze een ambassadeur. Op weg naar Las Palmas kwamen we heel veel criticasters tegen die niet begrepen dat je betaald voor een overtocht. Welnu nieuws voor deze personen. Als ik ooit weer zou oversteken dan ga ik weer met de ARC. Het is niet de ondersteuning die nodig is, maar de chemie en kameraadschappelijkheid die ontstaat tussen zo veel mensen is fenomenaal. Lars stond ook op het podium. Een groepsfoto en een prijs voor alle kinderen die overzeilden. Het spannendste is natuurlijke de overall winnaar. (snelste naar de overkant, met correctie ivm handicap en aftrek voor motor uren). Dit is niet de eerste prijs omdat wedstrijdzeilen niet centraal staat, zullen de meeste skippers dit wel zo zien. De winnaars waren onze goede kennissen Paul en Pauline (met hen ging Lars naar het voetbal). Voor de jachtbouwer Beneteau is dit the perfect marketing story. Een bootje van 31 foot, 10 meter, de allerkleinste van de totale vloot. In twee hutten slapen respectievelijk pa en ma en de baby voorin de andere twee zoons van 7 en 9 slapen in de achterhut. De gehele tocht hebben ze de spinakker gevoerd. Hiervan hadden ze er drie voor elk weertype een en alles hebben ze met de hand gestuurd. Dit is heel zwaar omdat je een niet natuurlijke houding hebt bij het sturen, op termijn gaan je schouders irriteren. Alle schepen tussen de 35-90 foot en racers moesten op handicap het onderspit delven. Het allermooiste waren de gezichten van Emiel en Edward (hun kinderen). Als kind de beker tonen aan een zaal waar zeker 400 zeilers een staande ovatie geven, dat zal je lang blijven heugen. Mooie verhalen en veel plezier. Vooral de avond na de prijsuitreiking. Free drinks en free food. Heerlijke locale hapjes in een tropische tuin. Uiteraard met een steelband met limbo act. Lars vond dat gedoe met vuur en onder zo’n stokje door maar raar, de muziek is ook niet zijn soort.
Mede op verzoek van Ank komen de eigenwijsjes weer terug. Het bleek dat veel lezers van dit blog dit onderdeel leuk vonden. Nog even in herinnering roepen. Eigenwijsjes zijn aanmoedigingen om je los te maken van je beperkingen die je jezelf oplegt. Een hulpmiddel om positief te denken dus. Het is een setje kaartjes waar we wekelijks een kaart uittrekken en deze in de boot ophangen op een zichtbare plaats. Vervolgens proberen we er ons een week aan te houden. Voor deze week is de spreuk ” Ik trek het positieve naar me toe”
Tijd om te gaan koken. De kip staat in een marinade van Jerk seasoning. Heerlijke pittige kruidenmix. Deze gaan we roosteren en dan nog wat groente erbij. Winkels zijn hier behoorlijk duur vinden we. Moeten dus goed opletten wat we kopen. De tegenvaller van deze week is twee nieuwe accu’s. In onze vorige blog gaven we al aan dat we veel problemen hadden met de stroomvoorziening. Welnu, het bleek dat de twee accu’s overleden waren en dus moesten er nieuwe komen. Oorzaak onbekend en we hadden ze voor vertrek gekocht. Wel weer een tegenvaller van 500 euro.
Wij wensen jullie vanuit hier een hele prettige kerst, een fijne jaarwisseling en geniet van elkaar.

Vooruitlopend op het nieuwe jaar hebben we een verzoek. Om op tijd terug te zijn in Nederland hebben we nog heel hard opstappers nodig. Heb je zin of ken je een betrouwbaar iemand laat het ons weten. Het plan is om de eerste week van mei terug te zeilen naar de Azoren. De tocht zal 2,5 week tot maximaal drie weken duren. Het is korter dan de oversteek hier naartoe. We verwachten 17 dagen. Dan een weekje op de Azoren en door naar Engeland. Dit stuk zal 8-10 dagen duren. Uiteraard zijn we al enorm geholpen als je 1 etappe mee wil zeilen.