Op vakantie in Frankrijk

Het voelt aan alsof we op vakantie zijn in Frankrijk. Jullie zullen zeggen dat zijn jullie toch al 7 maanden. Na al die voormalige Britse eilanden en hun armoede is het op Martinique weer net alsof je drie weken op vakantie bent in Europa. Heerlijk weer, moeilijk moeten doen in het Frans, grote supermarkten met Europeesche producten , mooie stedenbouw en natuurlijk overal nieuwe Franse auto’s. Ons doel op Martinique ging vooral uit naar het laten verrichten van diverse reparaties en noodzakelijk onderhoud. De overtocht had z’n tol gevergd en dit moest hersteld worden. Aanvankelijk dacht Anco het zelf te kunnen maar dit bleek uitgesloten. Er was ons al verteld en de pilot bevestigde dat, dat hier een geweldig nautisch centrum is waar praktisch alles voorhanden is. We zijn tot de conclusie gekomen dat voor een franse boot elk onderdeel voorradig is. Alle reparaties zijn snel en zeer vakkundig uitgevoerd. Bij dit alles werden we aangenaam verrast dat het belasting vrij uitgevoerd werd. Het voorstag is even grondig onderhanden genomen zodat het Profurl rolreefsysteem weer goed werkt. De lagers waren vastgelopen waardoor de geleidebus gebroken was. Terwijl ze dit aan het repareren waren in de hitte (geen wind in de marina) hebben we genoten van zelf gemaakte zuurkool uit de Alsace streek.

Voordat we Martinique bereikt hadden moesten we enkele eilanden ronden. We vertroken van Bequia op zondag. Met een soort van weemoed, de kans is groot dat we dit nooit meer zien, zeilden we de Admirality Bay uit. Een heerlijke zeildag met een acceptabel 15-20 knopen bracht ons in drie uur naar Walilabou Bay. Toch nog een keer de set van de Pirates zien, douchen onder de waterval, papaya’s plukken en midden in het regenwoud liggen. Die nacht lagen we alleen in de baai en klonken de jungle geluiden in deze donkere nacht wel heel dichtbij. Anco sliep voor de zekerheid met een mes in zijn nabijheid. We hadden al zoveel negatieve verhalen over St. Vincent gehoord. Toen we om 8.30 uur wegvoeren storte een tropische regenbui op ons neer. Het blijft een heel bijzondere plek. Het is met niets te vergelijken. De twee dagen erna waren natte tochten. Hoog aan de wind de zeegaten voor en na St. Lucia nemen. De wind kwam geregeld tot 30 knopen en zakte eigenlijk niet onder de 25. In zeiltermen een stijve bries genoemd. Een zeegang die sterk overeenkomt met de Noordzee met harde wind lag voor ons, 2 tot 3 meter met locaal vervelende grondzee effecten. Regelmatig dook de boeg in een dal en schepte flink wat water. Nat en flink uitgewaaid kwamen we aan. Bij dit weer blijf je in je zwembroek doorgaan en aan het einde van de dag kun je een dikke opgedroogde zoutlaag van je huid afschrapen. Het was lang geleden dat we aan de wind gezeild hadden. Onder St. Lucia waar de zeegang af nam voeren we dwars door een school Pilot Whales. Kleine walvissen die maximaal 4 meter lang worden. Het waren er zeker 25. Na drie natte dagen kwamen we aan in Frankrijk. Heerlijk om te zien dat ons bootje geen enkele moeite had met deze deining en wind .

Het was inmiddels dinsdag en van school was nog weinig gekomen. Onder zulke omstandigheden is het onmogelijk lesgeven. De dagen ernaar werd maar weer eens duidelijk dat zelf lesgeven een moeilijke taak is. Tineke had echt moeite Lars en Juul te motiveren bij de les te blijven. Als docent neem je denk ik makkelijker afstand van je leerling, als ouders zit je er veel dichter op. Voor de kinderen is het evenzeer schakelen, immers als docent heb je een andere houding dan als ouder. Zelf lesgeven vraagt veel discipline en heel veel doorzettingsvermogen. Elke dag van 9.00 tot 12.30 uur lukt Tineke nog steeds. De reden dat ze moeilijk te porren waren voor de les waren alle Nederlandse, Noorse en Amerikaanse vriendjes. In Le Marin kwamen we de Imagine tegen met drie Amerikaanse kinderen.

De dagen erna zijn heel veel uren spelend op het strand en met elkaar doorgebracht. Dagelijks om een uur of 13.00 gaat de VHF op kanaal 72 en zijn de kinderen te horen die afspraken maken om te gaan spelen. Op het hoogtepunt lagen we met 5 Nederlandse schepen, twee Noorse en een Amerikaans schip met kinderen in de baai van St.Anne. Verjaardagen op het strand, praten over wat iedereen boeit en gedaan heeft en weer gaat doen als ze terug zijn. Je hebt het gevoel dat je elkaar al jaren kent en het voelt allemaal heel vertrouwd. Na twee weken werden we weer verenigd met de Saeftinghe en de Samba. Het voelde weer erg goed.

Om in Le Marin aan wal te komen kun je met je dinghi door een stuk mangrove bos varen. Prachtige geel, rode krabben lopen hier rond en veel vogels . Het was fantastisch om te zien hoe enthousiast de kinderen reageren op dit soort natuurschoon. Lars somde op wat hij aan verschillende schaaldieren en vissen al had gezien tijdens de reis. Het is heel mooi om te zien dat hij dit allemaal zo bewust mee maakt. Jort ervaart dit anders, maar geniet hier ook zichtbaar van.