Knots gekke stranddagen

Het is Woensdag 17 maart 17.30 uur als we Simpson Bay bereiken op Sint Maarten. We besluiten om binnen te gaan liggen. Er staat een noordelijke swell en de boten die voor anker liggen rollen sterk. Iets wat wij niet prettig vinden. De hele nacht lig je onrustig, alles rammelt en je moet jezelf voordurend schrap zetten. Nee, als ons huis niet vaart moet het stil-liggen-als-een-huis. Binnen liggen betekent dat je door de echte Hollandse ophaalbrug de Lagoon invaart (zie google earth). Geen gedoe met klompjes (bruggeld innen via een klompje aan een hengel), nee ,hier betaal je bij customs gewoon even 30 US Dollar voor brugbediening !!!. Daarna nog even 20 US dollar om een week te mogen verblijven in ’s lands wateren. Wij Nederlanders maken het echt bont. Dan te bedenken even dat het andere deel van dit eiland toebehoort aan de Fransen. Hier geen gedoe met liggeld, bruggeld of typische ambtenaren die niet vooruit te branden zijn bij het inklaren. Nee, lekker snel en alles gratis. Wij zeggen maar zo “Vive la France”. Eenmaal in de Lagoon maak je kennis met dit eiland. Gewoonweg chaotisch, druk, toeristisch, mega yachts, overkomende vliegtuigen , maar wel hartstikke leuk. Vergelijk het maar met een zondag in Scheveningen.
We hadden al eens op You Tube gekeken naar dit eiland en konden ons toen niet voorstellen dat het leuk was om voor anker te liggen bij het einde van de startbaan. Welnu dat liggen we. Zelfs zo dicht bij dat ze op 40- 100 meter boven ons opstijgen. Eigenlijk wen je hier snel aan. Nog zo’n bijzonderheid is sun-set beach. Een strandje waar de noordelijke swell op beukt, leuk om in te surfen of je te laten verpulveren door de golven. Het strandje ligt ingesloten tussen links en rechts twee barretjes en een hele drukke weg. Achter deze weg begint de startbaan van het vliegveld. Grofweg inschattend tussen zee en het hek van de landingsbaan 30 meter. Om de 15 minuten landt er een vliegtuig variërend van een-propellor vliegtuig tot een Boeing 747. Het is schijnbaar de lol van elke piloot om zo laag mogelijk over het strandje te vliegen om de pret van de strandgangers te vergroten. Het gevoel dat een Boeing 747 je geeft, als het op 20 meter boven je vliegt en vlak voor zijn landing zit, is adembenemend. We wisten niet dat we dit zo leuk zouden vinden. We hebben het nu gehad over binnenkomen welnu ze gaan ook weer weg. Dit levert de ultieme sensatie. Het is hier een plaatselijk gebruik om aan het hek te gaan hangen aan het einde van de startbaan. Strik verboden! Tussen hek en staart, van het gereedstaande vliegtuig op de startbaan, is hooguit 50 meter. Ready for take off betekent nu dat je de volle warme wind van de turbines over je heen krijgt. Een orkaan raast aan je voorbij. Dit konden we dus niet laten lopen. Met z’n allen aan het hek. Op het strand word je gestraald. Geen plek om te zijn. Eigenlijk nog slechter dan aan het hek hangen. Hier hadden de jongens een fort gemaakt van hun surfboards om de orkaan te doorstaan. En trost dat ze waren. Super!. In de ranking van strandjes staat deze op eerste plaats. Wat hebben alle Nederlanders hier een plezier gehad. Als kleine kinderen hingen de 40ers aan het hek!
Rondom de Nederlandse kant van de baai zijn de meeste M² opgevuld met winkels en restaurants. Lekker chaotisch en met een hele druk weg er langs waar 25% van de tijd verkeersoponthoud is. In de vele restaurants om rondom de baai is het meestal tussen 4-7 happy hour. Je krijgt dan twee drankjes voor de prijs van een. Voor de watersporter zijn er voldoende winkels om bootspullen te kopen. Letterlijk alles kun je hier laten regelen. Wat we ook merkten was dat er een prijsverschil is voor onderhoud aan ons formaat jachten en de superjachten (100 meter zeilboot en motorjacht is geen uitzondering. Masten van wel 60 meter hoog). Verder is alles belastingvrij en in dollars geprijsd.
De week in vogelvlucht. Woensdagavond aangekomen, nog even bijpraten met de Samba. Donderdag lekker met Sipko, Angelique, Manon en Kim de bar van de superjachten-jachthaven bezocht. Vrijdagmiddag met ze naar Sun-set-Beach geweest. Zaterdag kroketten en fricadellen eten met de Nederlandse kinderen. Zondagmiddag weer naar Sun-Set beach en een afscheidspizza gegeten met Erik en Gazalli omdat ze morgen naar de BVI gaan, maandag een rondleiding op een cruiseschip van de Holland-America Lijn (dankzij Michel Busman) en een bezoek gebracht aan de hoofdstad, dinsdag moesten we aan boord blijven voor de nodige reparatiebedrijven die onderhoud uitvoerden, woensdag samen met Sipko aan de motor gesleuteld.
Zondagavond Gazalli, Erik en de kids voorgoed gedag gezegd. Hun plan is lekker door te varen naar de USA. Voor hun is het dus tijd om door te gaan naar de Britisch Virgin Islands. Jammer, het was bijzonder gezellig altijd. Hopelijk wordt het een see you soon in Holland. Best een moeilijk onderdeel van de reis. Onze plannen zijn anders dan van sommige anderen en dan komt het logische punt dat elkaars wegen scheiden. Je praat over veel zaken, je doet veel dingen samen, gebruikt elkaars kennis,etc . Als je dus zo intensief met elkaar optrekt, dan roept zo’n moment een merkbaar leeg en weemoedig gevoel op. We hebben samen eens opgeteld hoeveel uur je met de andere schepen doorbrengt. Als je dit afzet tegen ons normale leven in Nederland dan is het contact zeer intensief te noemen.
Maandagochtend met de Toesjes aan boord van het Cruiseschip Maasdam van de Holland-America lijn. Om 10.00 uur stonden we voor de gang way. Michel Busman had zich ingespannen om een bezoek mogelijk te maken, het bleek geweldig. Ontvangen door een van de officieren werden we getrakteerd op een VIP tour met lunch . Alles bekeken, zelfs de brug. Toch even anders dan ons kaartentafeltje. Die middag bezochten we Philipsburg, de hoofdstad van het Nederlandse deel. Een drukke stad die zijn bestaansrecht dankt aan de duty free status en de aantrekkingskracht die dit heeft op het toerisme. Elke dag meren hier minimaal 4 cruiseschepen af. Elk schip bevat gemiddeld 1500 passagiers die tussen 9 uur en 17 uur de kant op gaan. Daarna vertrekken de schepen weer. 6000 toeristen dagelijks shoppen. Een van de mooie dingen van reizen is onverwachte dingen tegenkomen. In deze categorie viel dit keer een mini museum waar poppen uit de Starr Wars films getoond werden. Nu zegt dit ons niks, maar onze kinderen wel . Michiel van de Samba heeft ze allemaal op een externe harde schijf staan. Onze kinderen blijken ze hier allemaal gezien te hebben. Het was dus Jort die ons precies kon vertellen hoe deze sciencefiction achtige figuren heten. Verder bleek dat de eigenaar een van de ontwerpers is van deze figuren. Hij was zelf aanwezig en deelde handtekeningen uit. Uit het hele museum kon je opmaken dat zijn leven Starr Wars was.
Op maandag avond gingen moesten we met de one dollar bus naar huis. Locale bestelbusjes met stoelen die een lijndienst onderhouden en je voor 1 dollar vervoeren. Bushaltes zijn er niet, je steekt gewoon je hand op. Het bleek maar weer eens hoe lief en hulpvaardig de locale bevolking is. We stonden al lang te wachten en onze buslijn kwam maar niet. Van alle andere lijnen kwamen er volop busjes voorbij. Op een gegeven moment stopt er een chauffeur van een andere buslijn met 4 passagiers in de bus. Deze kreeg wel snel door dat we al lang stonden te wachten. Enfin, deze chauffeur vraagt aan de 4 passagiers of het akkoord is als hij een andere route gaat rijden. Niemand moppert, een aantal stappen dood gemoedereerd de bus uit en wij erin. We hebben zeker door dit soort ervaringen een andere kijk gekregen op de attitude van deze mensen. Veelal trost op hun land, geïnteresseerd in wat er locaal gebeurt, zonder haat te hebben tegenover hun verleden van de slavernij, altijd aardig en hulpvaardig tegen ons en in vrijwel alle gevallen vriendelijk.
Het eigenwijsje van deze week luidt: ”ik vertrouw op mijn gevoel”.