Voorbereidingen en verjaardagen

We hebben het echt gehad met de Simpson Bay Lagoon. Drie weken hebben we er gelegen voor al het onderhoudswerk. N iet zwemmen achter de boot, vies water, natte tochten in de dingy naar de wal, etc. Tussen de werkzaamheden door zijn we nog een weekend naar St. Barth geweest, lekker voor anker in blauw, helder water in het natuurreservaat van Anse de Colombier. Veel tijd hebben we genomen om het noordelijke deel te verkennen. Heerlijk wandelen langs een cactuspad zo’n twee 200 meter boven de zeespiegel, op weg naar het prachtige strand van Anse des Cayes. Achter ons in de baai ligt de Maltezer Falcon (eigenaar bezit tevens Yahoo), 140 meter zeiljacht, zelfs haar bijboten zijn James Bond-achtig. Ze ligt te koop. Voor slechts 144 miljoen kun je je eigenaar noemen. Later deze week gaan we weer terug om de stad Gustavia te bezoeken.

De zeiltocht er naar toe was recht tegen de wind in en evengoed een fikse 2 knopen stroom tegen. Iets wat je hier zelden ziet. Na veel uren motoren waren we er. Niet omdat er geen wind was, maar omdat we nog steeds niet de rust gevonden hebben om slagen te maken. Bij tegenwind gaat bij ons nog steeds de motor aan. We hebben de gewoonte nu al 18 jaar, zelfs oceaanzeilen heeft hier geen verandering in gebracht.

We doen nu weer veel meer samen. Heerlijk om weer met z’n vijven dingen te ondernemen. Nog exact drie weken en dan zeilen en vliegen we terug. Tineke vliegt met Juul en Jort naar Groningen. Anco zeilt met Lars in hopelijk 5 à 6 weken naar Engeland waar we elkaar dan weer treffen. Het is niet leuk om zo lang uit elkaar te zijn, bovendien sluiten we daarmee de voor ons leukste periode af. Bij Anco is het meer de stress of alles klaar is voor de zware tocht . Alle windrakken zullen misschien aan bod komen en vaak poeiert het stevig door. De afgelopen weken bevonden zich rondom de Azoren zware depressies, 50 knopen en golven van 8 meter waren meer regel dan uitzondering. Nu is het wel zo dat hoe verder je in de tijd komt, hoe rustiger het wordt. Volgens de statistieken moeten we rekening houden met dagelijks een windkracht tussen de 5 en 6 beaufort en golven van 2-3 meter. Dit is prima en heerlijke omstandigheden. Nu gaat er een grapje rond in zeilersland: “ als het 5 dagen stormt en 5 dagen windstil is dan is het gemiddelde een aangename windkracht 5. Beide situaties wil je niet. Bij Lars is nog geen spanning voor de reis merkbaar.

We geloven dat ze (de boot is immers vrouwelijk) in topvorm verkeerd voor de overtocht. Alles waaraan we twijfelden hebben we laten verhelpen. Voor hen die dit lezen en ooit zelf een tocht maken, reken op een flink budget ook voor de terugreis. Het heeft ons wel overvallen, maar hebben geen concessies gedaan. De rigging (mast en verstaging) is gecontroleerd en zwakke onderdelen vervangen. Alle reserveonderdelen voor de motor zijn vernieuwd. De electra was eigenlijk altijd al een probleem. De dynamo werkte niet goed. De oorzaak hebben we grondig laten aanpakken. Diodebrug eruit, externe spanningsregelaar aangebracht, parallel relais voor de verschillende accubanken en alle kabels verdikt. Ook hebben we een battery monitor aangelegd. Elke amp in en out weten we nu. Thuis praat je over kilowatt, op een boot over ampère (in een accu zit x uur ampère). De dynamo leverde gemiddeld 12 amp voor de ingreep. Nu levert de 55 amp alternator 44 amp als hij warm is. Anco had er veel over gelezen zodat íe het probleem in het `goed technisch Engels kon formuleren en we precies duidelijk konden maken wat we wilden. Samen met een monteur zijn ze twee dagen aan het werk geweest. Daarnaast is het kotterstag voorzien van een zwaarder dek stag constructie (ankerplaat). Iets dat we wilden om snel de stormfok te kunnen zetten en zodoende makkelijker weg te kunnen zeilen voor slechte zeeën. De radarpaal is voorzien van een zwaardere dwarsverbinding. Dit met het oog op de koers en inkomende zeeën van achter. De motor is samen met Ton en Sipko onder handen genomen, alle filters, pijpenbundel, thermostaat, timing belt, v- snaar. Hopelijk is het temperatuurprobleem nu over. Buiskapverlenger naar de zeilmaker. Zeekaarten voor de terugreis gekocht. En tot slot is de I-pod voorzien van 60 nieuwe nummers om ’s nachts tijdens de wachten heerlijk muziek te kunnen luisteren. Even een Fishermans moment; “ Op zee -360 graden rondom je water- de zon op zien komen met een lekker bakstag windje en Van Morrison met Tupolo Honey op je oren.” Zo verliep de heenreis ook.

Genoeg over de boot. Jort kan echt zwemmen!. We hadden al eens geroepen dat hij zonder bandjes blijft drijven, maar nu lukt het hem in een zwembad de duikbril op te duiken, door poortjes te zwemmen, en hij duikt er flink op los. Kostelijk om te zien. Hij moet z’n A diploma nog halen. In een zwembad met zoet water moet je veel harder werken dan in het zoute water. In het eerste zink je als je je adem uitblaast in het ander blijf je zelfs dan nog drijven. Het water is hier veel zouter dan in Nederland.

Op donderdag 9 april liepen we Oyster Pond binnen. Een baai aan de oostzijde van St.Maarten. Via een spannend stukje met veel brekers kom je in een hurricane hole. Dit is een baai in de rotsen, maar dan zeer beschermd tegen de golven. Op de 10E vierden we de verjaardagen van Bert, Marcel, Ascha, Angelique en Dominique. Wat een feest! Tot 4 uur ‘s nachts hossen en zingen in de kuip van de Tulla 4 van Liesbeth en Bert. Hier hebben we ook kennis gemaakt met Freddie en Sandra, vrienden van Angelique en Sipko van de Hagar. Zij bouwen in Makkum het casco voor o.a de J klasse. Wij hadden hier al eens een artikel over gelezen in het blad Yachting World. Dit had veel indruk op ons gemaakt. Bijzonder dat je ze dan in het echt ontmoet. Overigens geldt dat voor iedereen die we ontmoet hebben in de afgelopen maanden. We zullen iedereen erg gaan missen. Het is heel bijzonder om in zo’n korte tijd een band met elkaar op te bouwen. Het voelt een beetje als familie. Het afscheid nemen zo aan het einde van dit deel van de reis is daarom ook best moeilijk, ook voor Lars, Julia en Jort. Ook zij moeten steeds weer afscheid nemen van vriendjes en vriendinnetjes. De Paasdagen en de dagen erna hebben we veel met elkaar doorgebracht. Naar het strand, het zwembad van de marina, happy hours en veel praten over het leven en uiteraard rum, bier, wijn en lekker eten.

De grens op dit eiland is een bijzonder fenomeen, het loopt dwars door Oyster Pond . Het restaurant dat aan het water grenst heeft de grens zelfs dwars door z’n zaak lopen. Nu kent dit ook voordelen. Naar verluidt riep de eigenaar tegen de franse fiscus dat hij reeds belasting in Nederland betaald had en tegen de Nederlanders het tegenovergestelde. Zo kwam hij er jaren onderuit. Er doen meerdere verhalen de ronde over hoe de grens tot stand gekomen is. Wij geloven de volgende versie. De French and the Dutch leefden op bijzonder vredige voet. Om geen oorlog te hoeven voeren over de grens hadden ze het volgende bedacht. Een Fransoos gewapend met een fles wijn en een Nederlander met een fles gin, zouden ieder in een bepaalde richting lopen en waar ze elkaar zouden ontmoeten vormde het punt waarlangs de grens getrokken zou worden. Het Nederlandse deel is kleiner en het laat zich raden waarom. Zowel de Fransen als Nederlanders leefden van tabac, suiker en zout. Deze markt stortte in en in 1939 werd het eiland compleet duty-free gemaakt. Deze strategie werkte en het is sindsdien het shopping-eiland. Het heeft het grootste aantal duty-free shops, restaurants, maar ook prachtige stranden .