In de rij voor eten....

In het vorige bericht schreven we dat we ons erg verheugden op Martinique onder andere vanwege de rijk gevulde supermarkten. Helaas, helaas, in de eerste week konden we ons karretje nog vol laden maar in de tweede week werd dit een stuk lastiger vanwege een staking op het eiland. De bevolking eistte lagere invoerrechten voor hun producten en een hoger inkomen. In het begin merk je nog niet zoveel van zo’n staking maar verder in de week raakten de schappen steeds leger en was aanvoer niet meer mogelijk. Want ook de benzine op het eiland raakte op en dus werd er niet meer gereden.

Arme moeders, wij wilden namelijk op maandag naar Forte France, lekker winkelen zonder mannen en kinderen, maar ook de veerpont voer niet meer naar de overkant en bussen en taxi’s reden niet meer bovendien werden de wegen naar Forte France door demonstranten geblokkeerd. We lagen voor anker in Les Trois-Ilets en uiteindelijk besloten we daar lekker met z’n drieën te lunchen. Erg gezellig!

In Forte France, de hoofdstad van Martinique, was de sfeer grimmig, alles was gesloten en het vuil dat niet meer werd opgehaald verspreidde zich inmiddels door de straten. Toen we hoorden dat er een bijboot lek gestoken was en van een andere de motor eraf gerukt door opstandige jongeren besloten we deze baai te verlaten en terug te gaan naar Anse Mitan, een klein dorp met de sfeer van Zuid Frankrijk. Maar ook hier was de staking inmiddels merkbaar. Anco heeft hier zelfs nog in de rij gestaan voor de supermarkt; er werden maximaal maar tien klanten per keer toe gelaten om opstootjes te voorkomen. Eenmaal in de winkel stond 70% van de schappen leeg. De plaatselijke winkeliers voelden zich bedreigd en uiteindelijk besloten zij ook onder druk hun winkel te sluiten.

De Saeftinghe liep bij vertrek in Les Trois-Ilets aan de grond. Zijn oproep aan ons over de waterstand was voor de Harns uit Harlingen reden om te reageren. Marc en zijn bemanning lagen al elf dagen met hun 125 meter lange vrachtschip voor anker op de rede van Forte France te wachten op lading. Maar ook in deze branche gaat het niet zo geweldig begrepen we later van ze. Stoere praat over de VHF maar ’s avonds bij de borrel op de Samba bleken het mannen met een zorgzaam karakter. Ze hadden sinds kort een puppie aan boord en daar spraken ze over alsof het hun kind was. De hoge golven trotserend kwamen ze de volgende dag een vuilniszak met koffie, pindakaas, rode kool, etc. brengen. Leuke lui.

Inmiddels liggen we op Dominica. Dominica is qua natuur een beeldschoon eiland. Het bezit een van de weinige ongerepte regenwouden ter wereld, meer dan duizend bloeiende planten, 365 rivieren en bijna evenveel watervallen. Ondanks deze schoonheid is Dominica een van de armste eilanden van het Caribisch gebied. We liggen in de baai van de hoofdstad Roseau, de stad ligt aan de monding van de rivier Roseau . In de rivier bevinden zich in het binnenland de Trafalgar watervallen die we gisteren hebben bezocht. Om er te komen rij je door een indrukwekkende kloof, de hellingen zijn begroeid met dicht regenwoud afgewisseld met prachtige bloemen. Het hobbelige weggetje stopt bij het Papillote Wilderness Retreat. Hiervandaan moesten we nog tien minuten wandelen naar de tweelingwaterval, die vader en moeder genoemd worden. Beide storten met veel kabaal in een 60 meter lager gelegen bassin. Erg indrukwekkend. Lars, Julia en Jort hebben hier lekker gezwommen. Op de terugweg hebben we bij een lokaal restaurantje met uitzicht op een kloof en de daarin stromende beek lekker vis gegeten samen met onze taxichauffeur Bernard die enorm trots is op zijn mooie eiland. Ter afsluiting is hij met ons door een Botanische tuin gereden en hebben we vanaf een hoger gelegen uitzichtpunt de stad bewonderd. Op dit hoge punt waren ook de gevolgen zichtbaar van orkaan David in 1979; veel ruïnes van huizen. Tot nu toe de meest indrukwekkende tour vanwege de schoonheid.

Vandaag zijn we in Roseau geweest, een levende stad met veel koloniale gebouwen. Roseau heeft een steiger voor cruiseschepen en dat brengt ook wat leven in de brouwerij. En met je scheepspapieren kun je dutyfree een Rolex of een Breitling kopen. Maar met het einde van ons budget in zicht hebben we geen interesse.

We blijven zeker nog een tijdje op dit prachtige eiland met z’n vriendelijke bevolking.