Welkom in Paradise

Van Bequia ging de tocht naar de Tobago Cays. Een heerlijke zeildag in de vertrouwde warmte. We hebben er geloof ik weinig van beleefd omdat de meesten van ons lagen te slapen. De enige die nog serieus bezig was met de boot was Tineke. Na 23 mijl kwamen we aan op de Tobago Cays. ( De locals spreken dit uit als“kies”). We hadden ons veel voorgesteld van deze paradijselijke plek. Dit bleek helemaal te kloppen. Je ligt met je boot achter een mini zandstrandje dat deel uit maakt van een koraal. Jullie kennen dit strandje waarschijnlijk wel. In de eerste Pirates of te Caribbean wordt Jack Sparrow op een eiland achtergelaten. Hier opent hij een luik vol met vaten rum. Dit is hier opgenomen. Feitelijk is het een atol. Dit is een plek die door het aangroeien en afsterven van koraal is ontstaan en zo een plat stuk ondiep water creëert midden in de Atlantische Oceaan. Binnen de muren van koraal is het rustig liggen. Terwijl de wind vol vanaf de Oceaan over je heen kan blazen dobber je redelijk rustig. In de verte de oceaan swell die in volle hevigheid de randen van het koraal teistert. Een koraal kenmerkt zich wel door goede stuurkunst. Er zijn een aantal plekken waar je het atol binnen kan varen en een onvoorzichtige handeling wordt direct gestraft door de vernietigende scherpte van het koraal en zal beslist een gat slaan in je romp. Nu hebben wij het genot van GPS en computer gestuurde detailkaarten. Zonder dit was het een zenuwslopend werkje. Daarnaast maken we gebruik van eye ball navigation. Het water kleurt namelijk van heel diep donker blauw tot heel ondiep donker groen, daartussen zijn er varianten van lichtblauw, aquamarijn, allen geven een diepte aan. De Cays zijn een beschermd natuurgebied waar rangers voortdurend toezicht houden. Alles is er op gericht dat de voor anker liggende schepen niets beschadigen. Omdat dit atol zo populair is lig je er niet alleen. Op drukke dagen liggen er 50 tot 70 schepen voor anker. Volgens de locals was de recessie goed merkbaar, ten tijde dat wij er lagen telden we 25 schepen en dit bleek het hele seizoen al zo te zijn. Veel men sen laten het afweten om een jacht te huren in de Carieb.
Eenmaal voor anker, snorkles op. Geweldig wat we daar zagen. Tientallen reuze schildpadden (voornamelijk loggerheads) waar we mee konden zwemmen, honderden spectaculair gekleurde koraal vissen in alle soorten en maten, roggen (eagle ray), zeeslangen, nurse sharks en ga maar door. De ervaring om onder water je arm uit te kunnen strekken en dan een zeeschildpad aan te kunnen raken is er een die we niet snel meer zullen vergeten. Deze rustige grazende dieren zijn werkelijk heel bijzonder. Het koraal zelf had zwaar te leiden gehad van de laatste orkaan. Dit schijnt grote delen verwoest te hebben. Volgens een local was het water opgestuwd tot golven van 10 meter en er was tevens sprake van springtij. Een soort watersnoodramp. Het is overigens zo dat je aan de trek van de schildpadden kunt zien of er een orkaan in aantocht is. Deze dieren verblijven overwegend bij de kust, zodra er een orkaan aan komt zwemmen ze naar heel diep water en honderden kilometers uit de kust. Een schildpad is vrij hulpeloos in zulke golven.
Terwijl we daar lagen werden we natuurlijk dagelijks begroet door de boat boys. Mannen die van alles willen verkopen. Het handelswaar op de Cays was lobster en tonijn. Ook konden ze dit bereiden voor op de bbq . Je mag niet barbecueën op de eilandjes, als je producten hebt maken locals deze voor je klaar op speciale plaatsten. Erik van de Saeftinghe was al een paar dagen bezig de beste prijs te krijgen voor een bbq op het strand. Toen de prijs laag genoeg was hapte we toe. Voor euro 29,30 per volwassene,samen met de Yara, Samba, Walrus, Nutmeg en Saetinghe . Zonder twijfel een paradijselijke lunch. Voor de volwassenen was er verse lobster, gebakken banaan, knoflook aardappels, creoolse groentemix en volop vers fruit. Drank deden we zelf. Zittend aan een lange tafel onder half hoge bomen, bijna met de voeten in het water en alle 13 kids tussen het eten door zwemmen en snorkelen. Terwijl de zon op z’n warmst is zaten de papa’s en mama’s lekker uit te buiken onder het genot van een biertje/ wijntje of vruchtendrank. Af en toe werden we opgeschrikt uit onze gesprekken als een groep vogels op tafel landde om de resten op te eten of een leguaan heel dicht langs de tafel liep. Na uren genoten te hebben van deze plek terug naar de boot. Nog even snorkelen en toen zakte de zon onder de horizon.
Het onvermijdelijke vertrek diende zich aan. De wind zou van zaterdag op zondag flink door gaan zetten en het leek ons dus het beste om meer beschutting te zoeken. Het 4 mijl verderop gelegen Union Island werd de doelbestemming. Ik weet niet wat we verder nog gaan zien, maar de Cays staan tot nu toe op nummer twee in mijn lijst van de mooiste plekken op aarde, die ik tot nu toe gezien heb. Nummer 1 is overigens nog altijd Terschelling.
Het was ook de week dat we weer school opgepakt hebben na de kerstvakantie. Het was voor ons allemaal weer omschakelen, je plek vinden om van 9.00 tot 13.00 rust aan boord te hebben. Het bleek dat we geen moeite hadden dit ritme weer op te pakken. Als verandering in ons dagritme hebben we besloten dat we tussen de middag warm eten. ’S-avonds hebben we dan meer rust en minder stress als we niet op tijd thuis zijn. Met zoveel leuke mensen om je heen wordt het vaak laat en drink je regelmatig een borrel bij elkaar. Ons ritme is dus nu. 9.00 uur op, school tot 12.30 uur Warm eten en dan vanaf 13.00 uur is iedereen vrij om te doen wat hij leuk vindt. Je moet je voorstellen dat om een uur of 13.00 de marifoon op kanaal 77 geluid begint te maken. Alle kinderen roepen elkaar dan op om afspraken te maken wat ze die middag zullen gaan doen. Julia speelt altijd met Ammadee en Eva. Lars speelt vrijwel altijd met Dante en Ewan. Jort past zich overal bij aan. Het verdelen van de dinghys en dan varen naar elkaar. De meiden zijn druk met opmaken, modeshows, zingen, dansen, zwemmen en de mannen met gameboy, lego en zwemmen. Wij proberen lekker te lezen en ook af en toe een kop koffie te pakken in het dorpje Clifton.
Het was dus zondag 10 januari dat we op een lange wandeling zijn gaan maken op Union. Het eiland voelde verlaten aan omdat de 1200 locals in de kerk zaten. Aan het einde van de hoofdstraat stond een dame die ons overhaalde een fruitpunch bij haar te drinken. We zeiden direct ja, we hadden ten slotte al 5 minuten gewandeld. Wat ons ten deel viel was een heerlijke fruitpunch die we ooit hadden gedronken. Vijf soorten vers fruit + ice cubes in de blender en hakken maar. Wat overblijft is een heerlijke koude zoete drank vol met vitaminen. Later die week zijn hebben we Jennifer nog een keer bezocht.
Naast het schoolritme is er een zeker schoonmaakritme noodzakelijk. Alles wordt zout zowel binnen als buiten./ Buiten voornamelijk door het zwemmen. Het is dus zaak dit tot een bepaald stukje te beperken. Het is niet mogelijk even je boot af te spuiten zoals in Nederland . Water is hier schaars en kost veel geld. Je gaat er dus wel zuinig mee om. Het zout binnen wordt veroorzaak door de wind die door het schip waait. We hebben ons voorluik altijd open, deze schept enorm veel wind. Heerlijke en noodzakelijke verkoeling. Het gevolg is wel dat de muren een zilte smaak krijgen. We waren hier al op gewezen, maar dat het zo erg is verrast ons wel. Betekent dus ook dat alle apparatuur erg te lijden heeft.
Gisteren de verjaardag van Lars gevierd. ’S middags pannenkoeken bakken voor alle kids ,’s avonds een borrel voor het Nederlands kamp. Het was weer super gezellig!